شعری برای امید

نفس های عمیق و فکر داشتن چیزهای خوب

مثل جاکلیدی نو

کفش تازه

و مداد تراشی سبز

مرا دفن میکند بین ابرها

و فکرم میکشد به اولین سیبی که در دامنم افتاد

بگذار بگذرد

بگذار ناتوان بمیرم

بی هیچ امیدی از کامل شدن

بگذار غمگین بمانم

و از دردهایم مقبره ای بسازم برای پرستش

تا هرساله زائرانم را در آغوش بگیرم

بگذار اشک چشمهایم خشک شود

و گل مژه های سیاهم بیفتد بر خاک

بگذار آهویی شوم پاره پاره در دهان سگی

بگذار دیگر طاقت نداشته باشم

بگذار آنقدر راه بروم تا به خورشید برسم

و آنگاه بسوزد تمام اندوه من

آه ای زائر

تو بگو

پس کی میشکفد غنچه های امیدم

از میان استخوان های به خاکستر نشسته ام؟