گزیده ای از کتاب مائده های زمینی اثر آندره ژید

-زندگی به چشم ما

وحشی بود و طعمی نامنتظر داشت

و دوست دارم که خوشبختی در اینجا باشد

همچون شکوفه هایی که بر گور میروید

-آه؛پروردگارا!کاری کن که برای مردن منتظر مرگ نمانم!

-ناتانائیل !تو را برای آنکه چون من نیستی دوست دارم

-اعمال ما وابسته به ماست،همچون پرتو فسفر به فسفر؛راست است که درخشش و شکوه ما از این اعمال است؛اما این امر صورت نمی پذیرد مگر به بهای فرسایش ما..

-زندگی میتواند زیباتر از آن چیزی باشد که مردمان به آن رضا میدهند

-تاکنون زیاده محتاط زیسته ام،باید بی قانون بود تا بتوان از قانونی تازه پیروی کرد

-از روزی که توانستم به خود بقبولانم که نیازی به خوشبختی ندارم ،خوشبختی در وجودم آشیان کرد

-به خوشبختی خویش همچون وظیفه ای گردن نهاده ام

-خوشبختی من در این است که بر خوشبختی دیگران بیفزایم،برای خوشبخت بودن نیازمند خوشبختی همگانم